Luciano Biondini is een Italiaanse jazz- en volksmuziek-accordeonist, in de jaren ’90 begon hij zich meer te richten op de jazz. Hij speelde onder meer met Rabih Abou-Khali, Michel Godard, Gabriele Mirobassi, Enrico Rava en Maarten van der Grinten. Mirco Mariottini is een eveneens Italiaan en klarinettist, de Amerikaanse fluitist James Newton noemde hem ooit in een interview een van Eric Dolphy’s erfgenamen. Pianist Stefano Maurizi is een van de vele rijzende sterren in de Italiaanse jazz, maar hij heeft zijn PR nog niet echt goed voor mekaar, geen website en nauwelijks informatie op het net, niet leuk voor een recensent. Maar dat neemt niet weg dat dit aparte trio met accordeon, piano en klarinet fantastische muziek maakt, sfeervol en met vaak oriëntaalse accenten, vooral in een nummer als “rabou-abou-kabou” van oud speler Rabih Abou-Khalil.

Deze schreef ook de hoestekst die eigenlijk voornamelijk gaat over de kookkunst van Luciano Biondini en met name over zijn improvisatie vermogen om uit het niets een tagliatelli schotel te bereiden, hij vergelijkt dat met hetgeen dat dit trio de luisteraar voortovert, als hij luistert, hoort hij melodieën, ritmes en harmonieën die samenvloeien op de best mogelijke manier om muziek te maken die de mogelijkheden van hun instrumenten overstijgen. Hij is zeker dat ze een uitstekende pasta kunnen bereiden, ze zijn als gelijkgestemde artiesten: ingrediënten die samenwerken als een perfect gerecht .Allen even belangrijk, samen onvervangbaar en even getalenteerd. Tja dat vat deze heerlijke muziek perfect samen in een notendop, dus hier kan mijn recensie eindigen, maar ik wil er toch nog mijn dessert aan toevoegen.

Het album vangt aan met het voortsnellende “tribal dance” van Stefano Maurizi, de piano legt een stuwend muzikaal tapijt neer waarna het stil valt en accordeon en klarinet een lieflijk onder onsje opvoeren waarna het gas er weer op gaat, 4 1/2 minuut genieten geblazen. Met “kabir” van Mariottini verzeilen we in romantische sferen met rustig voortkabbelend pianospel en zwoele klarinet klanken. Het tempo wordt weer opgeschroefd in de Macedonische traditional “pajdushka” waarin de heren laten horen dat ze ook overweg kunnen met volksmuziek, heel mooi. Een van de hoogtepunten op dit album is de indrukwekkende uitvoering van het Charlie Haden nummer “silence”. Verstilde klanken van de accordeon gevolgd door fluisterzachte geluiden van klarinet en piano, wat kan muziek toch mooi zijn, weer zo’n kippenvel moment.

Dat geldt eigenlijk ook voor het titelnummer “dialogues” van Maurizi met het zoals altijd imposante geluid van de basklarinet, de donkere piano akkoorden en de heerlijke accordeonklanken zorgen voor een smakelijk muzikaal gerecht. “rabou-abou-kabou” uiteraard van Rabih Abou-Khalil zorgt voor een oriëntaals geluid waarin je onwillekeurig de oud van de componist terug hoort in klarinet en accordeon. Zoals vaak zorgen de composities van Paul Motian voor puur muzikaal genot, zo ook hier met de serene uitvoering van “bird song”. Ook het afsluitende “intimacy” van Maurizi is een sfeervol stuk en een smaakvol einde van een indrukwekkende muzikale maaltijd.

Jan van Leersum